جنگ گرچه پایمالشدن تمامی قواعد بینالمللی را در بر دارد، خود دارای آدابی است که عدم رعایت آن موجب مسئولیت بینالمللی برای ناقض حقوق بشردوستانه میگردد. باوجودی که استفاده از سلاحهای شیمیایی سابقهای طولانی در تاریخ دارد، اما قراردادها و مقاولهنامههای بینالمللی آن را خلاف اصول انسانی و حقوق جنگ تلقی کرده و طرفین درگیر در ستیز را به پرهیز از کاربرد این مواد و سلاحها تشویق و وادار نمودهاند. نمونه برجسته چنین تعهدی در کنوانسیون ممنوعیت سلاحهای شیمیایی ایجاد شده است که دستاورد سیصد سال تلاش برای رهایی انسانها از رنجهای غیرضروری ناشی از جنگ است. از نظر حقوق بینالملل دو نوع ممنوعیت در مورد ابزار جنگی وجود دارد: یکی کاربرد سلاحهای خاص و دیگر اتخاذ شیوههای وخیم آسیبرساندن به نیروهای دشمن. این هر دو در جنگافزارهای شیمیایی مصداق دارد. لذا این کنوانسیون که پس از فجایع ارتکابی رژیم بعث عراق در جنگهای داخلی و جنگ تحمیلی بر ایران تدوین گردید را میتوان تنها نتیجه مثبت این رویدادها برای بشریت در نبردهای بینالمللی آینده قلمداد نمود.
نظر به اهمیت این موضوع هم از جنبههای حقوقی و هم انسانی، در این نوشته تلاش کردهایم خلاصهای از آنچه را که برای شناخت سلاحهای شیمیایی لازم است ارائه دهیم.