رقابت میان بازیگران متعدد، تلاش برای همکاری بین‌المللی و نگاه تجدیدنظرطلبانه مهمترین ویژگی‌های دوران گذار در روابط بین‌الملل هستند و شناخت کنش میان بازیگران عمده و مهم در این دوران اهمیت زیادی برای درک نظام بین‌الملل و اقدام مؤثر در آن دارد. چین و هند با توجه به ویژگی‌های داخلی خود به عنوان مهمترین و قدرتمندترین کشورهای آسیا و به‌عنوان دو قدرت نوظهور، نقش غیر قابل انکاری در تجدیدنظر در نظم جهانی را دارند. روابط میان هند و چین، همواره شاهد فراز و فرودهای متعدد بوده است. گاهی افزایش حجم روابط تجاری، همکاری‌های دفاعی و نظامی مانند برگزاری رزمایش مشترک و افزایش سفرهای مقامات عالیرتبه دو کشور همکاری دو غول آسیایی را پررنگ‌تر کرده است؛ گاهی نیز تنش در مرز مشترک، تلاش در اعمال نفوذ در افغانستان، آسیای مرکزی و اقیانوس هند و همچنین مسابقه تسلیحاتی میان دو کشور، وجه رقابت را پررنگ‌تر کرده است. بطور حتم حضور شی جین‌پینگ و نارندرا مودی به عنوان رهبران مقتدر و ملی‌گرای دو کشور، روابط میان هند و چین را نسبت به سال‌های گذشته متمایز کرده‌اند و هر دو طرف در پی آنند که علاوه بر تأمین حداکثری منافع و تحدید منافع یکدیگر با استفاده از ابزارهایی مانند ائتلاف با کشورهای ثالث و نفوذ به مناطق تحت سلطه یکدیگر، از تشدید بحران در روابط فی‌مابین بکاهند.
)