قطعنامه "جهان علیه خشونت و افراطگرایی"[1]، از نظر دامنه شمول و موضوعات مطرح شده در آن، قطعنامه‌ای مبسوط و گسترده است. از دیدگاه حقوقی می‌توان این قطعنامه را در امتداد قطعنامه‌های مهم مجمع عمومی که در خصوص حقوق بشر و صلح و امنیت بین‌المللی صادر شده‌اند، دانست. بنیادگرایی ناشی از ترویج خشونت در سطوح ملی و بین‌المللی تلنگری است که از دیدگاه قطعنامه جهان علیه خشونت و افراطگرایی، لازمه مقابله با آن، اقدام نظامی و توسل به قوه قهریه نیست. چرا که به زعم ارائه دهنده این قطعنامه «خشونت همواره خشونت به دنبال می‌آورد». بر این اساس، راهکاری به‌جز راه حل نظامی می‌بایست مورد تأکید قرار گیرد. مفاد قطعنامه جهان علیه خشونت و افراطگرایی بر مواردی به غیر از راه حل نظامی در برخورد با افراطگرایی تأکید دارد. به منظور مقابله با خشونت و افراطگرایی، می‌توان به جای توسل به قوه قهریه، به «سیاست‌گذاری» و «قانون‌گذاری» در سطوح ملی و بین‌المللی پرداخت. این مقاله ضمن واکاوی حقوقی اهداف و مفاد قطعنامه پیشنهادی جمهوری اسلامی ایران، درخصوص طرق حقوقی تقلیل خشونت و افراطگرایی در عرصه ملی و بین‌المللی به مداقه خواهد پرداخت.
کاظمی نائینی, سید موسی, آل کجباف, حسین, & حیدری, بهاره. (1395). قطعنامه "جهان علیه خشنونت و افراطگرایی": از نظریه تا عمل. فصلنامه سیاست خارجی, 30(3), 31-75.
MLA
سید موسی کاظمی نائینی; حسین آل کجباف; بهاره حیدری. "قطعنامه "جهان علیه خشنونت و افراطگرایی": از نظریه تا عمل". فصلنامه سیاست خارجی, 30, 3, 1395, 31-75.
HARVARD
کاظمی نائینی, سید موسی, آل کجباف, حسین, حیدری, بهاره. (1395). 'قطعنامه "جهان علیه خشنونت و افراطگرایی": از نظریه تا عمل', فصلنامه سیاست خارجی, 30(3), pp. 31-75.
VANCOUVER
کاظمی نائینی, سید موسی, آل کجباف, حسین, حیدری, بهاره. قطعنامه "جهان علیه خشنونت و افراطگرایی": از نظریه تا عمل. فصلنامه سیاست خارجی, 1395; 30(3): 31-75.
)