نظریه‌های کلان روابط بین‌الملل در طول نیم قرن گذشته معدود بوده‌اند. «نظریه سیاست بین‌الملل» کنت والتز در سال 1979، و بیست سال پس از آن، «نظریه اجتماعی سیاست بین‌الملل» الکساندر ونت منتشر شد و اکنون، ریچارد ند لیبو «نظریه فرهنگی روابط بین‌الملل» را ارائه کرده است. بررسی لیبو با این مقدمه آغاز می‌شود که برانگیزانندة سیاست بین‌الملل، سه محرک کنش انسانی هستند که در دوران باستان توسط توسیدید، ارسطو، افلاطون و دیگران تشخیص داده شدند و عبارتند از: اشتها، خِرَد، و «روحیه». لیبو استدلال می‌کند که روحیه و مفاهیم مرتبط با آن (افتخار، منزلت، هویت، و پرستیژ)، در نظریه‌های کلان صرفه‌جویانة پیشین سیاست بین‌الملل، ازجمله نظریه‌هایی که خود را رئالیست و سازه‌انگار معرفی می‌کنند، به‌اندازه کافی مورد توجه و نظریه‌پردازی قرار نگرفته است.
)