پس از پایان جنگ سرد، تحریمهای اقتصادی به رویه اصلی جامعه بینالمللی و برخی دولتها تبدیل شده است تا جایی که برخی دهه 1990 را «دهه تحریم» نامگذاری کردهاند. این اقدامات البته از نوع یکجانبه آن که در این تحقیق مورد بررسی قرار خواهد گرفت، با هدف تغییر اساسی در رفتار دولتهای هدف توسط کشورهای مبدأ و تحریم کننده اعمال میگردند که علاوه بر چالشهای حقوقی و مشروعیتی که برای آن میتوان متصور شد، دارای آثار و تبعات منفی حقوق بشری نیز هستند. حقوقی که به صراحت در اسناد جهانی حقوق بشر بر آنها تأکید شده و تحت حمایت جامعه جهانی نیز قرار دارند. آثار منفی اقدامات یکجانبه اجبارآمیز یا تحریمهای یکجانبه اقتصادی بر بهرهمندی از حقوق بشر منجر به واکنش جدی نهادهای مربوطه به طور ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد شده است. از اینرو، شورا در یکی از قطعنامههای خود اقدام به تعیین یک گزارشگر ویژه در زمینه تأثیر منفی اقدامات یکجانبه اجبارآمیز بر بهرهمندی از حقوق بشر نموده است. در این ارتباط شورای حقوق بشر و گزارشگر ویژه، اقدامات یکجانبه اجبارآمیز را مغایر با اسناد حقوق بشری شامل منشور ملل متحد، اعلامیه جهانی حقوق بشر، اعلامیه جهانی حقوق کودک و میثاقین تلقی میکنند. در این پژوهش با استفاده از روش تحلیل محتوا و نیز روش اسنادی رویکرد و دیدگاههای گزارشگر ویژه، استخراج و تحلیل خواهد شد.